skip to main |
skip to sidebar
അവന്...
അവന് എന്നും സ്വപ്നങ്ങളിലൂടെ ജീവിച്ചു... അവനു ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടവരെല്ലാം ആ സ്വപ്നങ്ങളിലൂടെ അവനു കൂട്ടായി... അവന് സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കാണുന്നതിനു ഒരു കാരണമുണ്ട്... അവനറിയാം തന്റെ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും പൂവിടില്ലെന്ന്‍... പൂവിടാത്ത പൂക്കള്‍ക്ക് വെള്ളം ഒഴിക്കുന്നത്, അത് എന്നെങ്കിലും പൂവിടും എന്ന ആഗ്രഹത്തോടെ അല്ലെ...? ജീവിത വഴിയില്‍ അവന് പലരെയും കണ്ടു... ചിലര്‍ കാറ്റ് പോലെ കടന്നു പോയി... ചിലര്‍ മഴ പോലെ സ്പര്‍ശിച്ചു കടന്നു പോയി... മറ്റു ചിലര്‍ ഹൃദയത്തില്‍ താങ്ങാന്‍ ആകാത്ത വേദനകള്‍ നല്‍കി പറയാതെ പോയി... പിന്നെയും ചിലര്‍ അവന്റെ ഹൃദയം ചവച്ചു അരച്ച് തുപ്പി കടന്നു പോയി... അവര്‍ പോയ വഴികളിലേക്ക് അവന് നോക്കി നില്‍ക്കാറുണ്ട്...ഇന്നും...എന്നും...
അകന്നു പോയവരെ... നഷ്ട്ടങ്ങള്‍ എന്നും അവനു മാത്രം ആണ്... തിരിഞ്ഞു നോക്കാമായിരുന്നില്ലേ ഒരു വട്ടം..??? അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിന്നോട് പറയുന്നുന്ടായിരുന്നില്ലേ ഒരായിരം വാക്കുകള്‍...??? പെയ്ത മഴയില്‍ നിങ്ങള്‍ അവന്റെ കണ്ണുനീര്‍ കണ്ടില്ല... പക്ഷെ എല്ലാത്തിലും ഏറെ നിങ്ങളെ സ്നേഹിച്ച അവന്റെ ഹൃദയം നിങ്ങള്‍ കണ്ടില്ലേ...??? കണ്ടാലും നിങ്ങള്‍ അന്ധത ഭാവിക്കും... നഷ്ട്ടങ്ങള്‍ അവനു മാത്രം അല്ലെ...??? നിങ്ങള്‍ക്കറിയാം അവന് ആരെയും വെറുക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന്... ഉരുകിതീരുവോളം നിങ്ങള്‍ അവനെ നോവിച്ചു... അവന് പരിഭവം പറഞ്ഞില്ല... കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളികളെ അവന് ചിരിയില്‍ ഒളിപ്പിച്ചു... മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് വേണ്ടി അവന് സ്വയം ഒരു കുഴി കുഴിച്ചു തന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെ കുഴിച്ചു മൂടി... ആ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് വേരിടാന്‍ ഒരിറ്റു കണ്ണുനീര്‍ എങ്കിലും അവന് നിങ്ങളില്‍ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു... പകരം നിങ്ങള്‍ കൊടുത്തതോ, ഒരു പിടി മണ്ണ്... അവന് ആഗ്രഹിച്ചു പോയി, തന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് പകരം താന്‍ തന്നെ ആയിരുന്നെങ്കില്‍ ആ കുഴിയില്‍ എന്ന്...
അവന്റെ നിശബ്ദതയെ നിങ്ങള്‍ സംശയിച്ചു... അവന്റെ സൗഹൃദത്തെ നിങ്ങള്‍ സംശയിച്ചു... സംശയങ്ങളെ അവന് നിശബ്ദത കൊണ്ട് തന്നെ മറുപടി നല്‍കി... അവന് വിചാരിച്ചില്ല, ഒരിക്കല്‍ നിങ്ങള്‍ തീക്കനലുകള്‍ നല്‍കുമെന്ന്... മറവി ഒരു അനുഗ്രഹമാണെന്ന് അവന് തോന്നിപ്പോയി... പക്ഷെ മറവിയും അവനെ കയ്യൊഴിഞ്ഞു... അത്രയ്ക്ക് തീക്ഷ്ണമായിരുന്നു അവന്റെ സ്നേഹം... അങ്ങനെയാണ് അവന് സ്വപ്നങ്ങളെ പ്രണയിച്ചു തുടങ്ങിയത്... സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ അവന്റെ കണ്ണുനീര്‍ തുടച്ചു...
ഇന്നും അവന് ജീവിക്കുന്നു... അടര്‍ന്നു വീണ ഇതളുകള്‍ക്ക്‌ വേണ്ടി... അവനെ തലോടി ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ കാറ്റുണ്ട്... കണ്ണുനീര്‍ മായ്ക്കാന്‍ മഴയുണ്ട്... സ്നേഹിക്കാന്‍ പൂക്കളുണ്ട്‌... പക്ഷെ അവന്... തിരിച്ചു വരാത്തവരെയും കാത്തു നിലാവിനെ തൊട്ടുരുമ്മി ഇരിക്കുന്ന നക്ഷത്രത്തെയും നോക്കി ആ വഴി വക്കില്‍... അവനെ നോക്കി നക്ഷത്രം പറഞ്ഞു "പാവം, നഷ്ടം അവന് മാത്രം അല്ലെ..? " അതെ , നഷ്ടങ്ങള്‍ അവന് മാത്രം ആണ്.........എന്നും.........!!!
അങ്ങനെ ഒരു മാസത്തെ പ്രാര്‍ത്ഥന നിര്‍ഭരമായ രാപ്പകലുകള്‍ക്ക് ശേഷം ചെറിയ പെരുന്നാള്‍ എത്തി. പക്ഷെ ഇപ്പൊ എന്തോ , പെരുന്നാള്‍ എന്ന് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന മനസിന്റെ ആ സന്തോഷം , അതിനു എവിടെയോ ഒരു കുറവ് പോലെ. ഇന്നത്തെ തലമുറയ്ക്ക് പെരുന്നാള്‍ എന്താണ്? കുറെയധികം മെസ്സജുകള്‍ കൊണ്ട് മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ നിറയും. മൈലാഞ്ചി ഇട്ടു ച്ചുവപ്പിക്കലും മറ്റും ഈ മെസ്സജുകളില്‍ മാത്രം ഒതുങ്ങും. പിന്നെ ആകെയുള്ളത് പെരുന്നാള്‍ തലേന്ന് ഉള്ള ഷോപ്പിംഗ്‌. അത് ഗംഭീരമായി തന്നെ നടക്കും. ചിലര്‍ക്ക് അത് വെറും ആഘോഷം മാത്രം.
ചെറുപ്പകാലത്തെ ഇപ്പോഴാണ്‌ നമ്മള്‍ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നത്. ഓര്‍ത്തു നോക്ക് കൂടുകാരാ. വാപ്പയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു പള്ളിയിലേക്ക് പോകുമ്പോള്‍ ഉള്ള ആവേശം, പോകുമ്പോള്‍ പിറകില്‍ നിന്ന് വിളിച്ചിട്ട് ഓടി വന്നു ഉമ്മ കവിളില്‍ തരുന്ന മുത്തം, വെല്ലുമ്മയുടെ കയ്യില്‍ നിന്ന് കിട്ടുന്ന പത്തു രൂപയുടെ പെരുന്നാള്‍ പടി......... ഇങ്ങനെ എന്തെല്ലാം. ഇല്ല ഇതൊന്നും തിരിച്ചു കിട്ടില്ല. കൂടുകാരാ, ഇതൊന്നും ഒരു നഷ്ടമായി തോനുന്നില്ലേ? വെല്ലുമ്മയുടെ കയ്യില്‍ നിന്ന് കിട്ടുന്ന പത്തു രൂപയ്ക്ക് പകരം നിന്റെ കയ്യില്‍ ഇന്ന് ആയിരങ്ങളുണ്ടാകാം. പക്ഷെ ആ പത്തു രൂപ തരുന്ന സന്തോഷം, അത് മാത്രം വാങ്ങാന്‍ കിട്ടില്ല ആ ആയിരങ്ങള്‍ കൊണ്ട്. ഓര്‍ത്തു നോക്കൂ, നിന്റെ ചെറുപ്പകാലത്തെ ആ പെരുന്നാള്‍ രാവ്. പുതപ്പിന്റെ കീഴില്‍ പുതച്ചു മൂടി ഉറങ്ങുമ്പോള്‍ ആണ് ഉമ്മയുടെ വിളി. ഉമ്മയോട് പറയും "കൊറച്ചു നേരം കൂടി ഉറങ്ങട്ടെ ഉമ്മാ..". മൂന്നു നാല് പ്രാവശ്യം ഉണ്ടാകും ഉമ്മയുടെ വിളി. പിന്നെ സ്വരം മാറും. പിടിച്ചു വലിച്ചു ഉമ്മ വിളിച്ചു ഉണര്‍ത്തും. പിന്നെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ കുളിപ്പിച്ച് റെഡി ആക്കും. പുതിയ ഉടുപ്പിടാമല്ലോ എന്ന് വിചാരിച്ചു കുളിയൊക്കെ ഒരു കാക്കക്കുളി ആക്കും നമ്മള്‍. പിന്നെ ഓടി വന്നു പുതിയ കുപ്പായമൊക്കെ ഇട്ടു വരുമ്പോള്‍ ഉമ്മയുടെ വക കമന്റ്‌ "ഉമ്മാടെ മോന്‍ സുന്ദരന്‍ ആയിട്ടുണ്ടല്ലോ ". പിന്നെ ചായ ഒക്കെ കുടിച്ചു ഇരിക്കും, വാപ്പ റെഡി ആകാന്‍. വാപ്പ വരുമ്പോള്‍ ഓടിച്ചെന്നു വാപ്പാടെ കയ്യ് പിടിച്ചിട്ടു ഇറങ്ങും. ഉമ്മയുടെ മുത്തവും വാങ്ങി വാപ്പയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു പള്ളിയിലേക്ക്. അവിടെ ചെല്ലുമ്പോ കാണാം, തൃശൂര്‍ പൂരത്തിന് പോലെയുണ്ട് ജനക്കൂട്ടം. മനസ്സില്‍ വിചാരിക്കും "ഇവരെയൊന്നും ഇത് വരെ കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ, എന്തിനാ എല്ലാരും ഇന്ന് പള്ളിയില്‍ വരണെ? ". ആകെക്കൂടി എന്തോ ഒരു സംഭവം. അങ്ങനെ പെരുന്നാള്‍ നിസ്ക്കാരം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞിട്ട് എല്ലാവരും പരസ്പരം ആലിംഗനം ചെയ്യുമ്പോള്‍ തോന്നും "ഇവരെന്താ കല്യാണം കഴിക്കാന്‍ പോവാണോ ?". വാപ്പയുടെ ഏതെങ്കിലും കൂട്ടുകാരന്‍ അപ്പോഴേക്കും വന്നു നമ്മളെയും കെട്ടി പിടിച്ചിട്ടുണ്ടാകും. പിന്നെ ഒരു ബേജാരാന്. ഇതെല്ലം കഴിഞ്ഞു വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തി, ഉമ്മ ഉണ്ടാക്കിയ ബിരിയാണിയും തിന്നു കളിയ്ക്കാന്‍ പോകും. പിന്നെ സി ഐ ഡി പണിയാണ്. ഏതൊക്കെ കൂട്ടുക്കാര്‍ എന്തൊക്കെ തരം കുപ്പായം ആണ് ,അവനു എത്ര പെരുന്നാള്‍ പടി കിട്ടി അങ്ങനെ പലതും കണ്ടുപിടിക്കും.
കൂട്ടുകാരാ, പറഞ്ഞാല്‍ തീരുമോ ഈ പെരുന്നാള്‍ വിശേഷം. അത് കൊണ്ട് ഈ പാവം ബ്ലോഗ്ഗര്‍ തല്‍കാലം വിശേഷങ്ങള്‍ക്ക് തടയിടാം. ഇനി ഗൗരവമുള്ള ചില വിശേഷങ്ങള്‍ നോക്കാം. ഒരു മാസം നോമ്പ് പിടിച്ചപ്പോള്‍ നാമറിഞ്ഞു കഴിക്കാന്‍ ഇല്ലാത്തവന്റെ വേദന. ഇതൊക്കെ കഴിഞ്ഞിട്ട് ,പെരുന്നാള്‍ ആകുമ്പോ തന്റെ കൂട്ടുകാരന്‍ കഴിച്ചോ എന്ന് അവന് നോക്കില്ല. എനിക്ക് എന്റെ കാര്യം ,അവര്‍ക്ക് അവരുടെ കാര്യം. നല്ലത് തന്നെ സഹോദരാ,.. നേരത്തെ ഈ ബ്ലോഗ്ഗര്‍ സൂചിപ്പിച്ചല്ലോ, വാപ്പയുടെ കൈ പിടിച്ചു രസിക്കുന്ന പെരുന്നാള്‍ ദിനം. അതൊന്നും അനുഭവിക്കാന്‍ പറ്റാതെ എത്ര പേര്‍ . ഉമ്മയുടെ സ്നേഹവും വാപ്പയുടെ വാത്സല്യവും കിട്ടാത്ത എത്ര ഹതഭാഗ്യര്‍. മറക്കരുത് ഇതൊന്നും. നീ നിന്റെ പെരുന്നാള്‍ പടി പടക്കം പൊട്ടിച്ചും സിനിമ കണ്ടും കളയുമ്പോള്‍ ഓര്‍ക്കുക, ആ പണം നിന്റെ സഹോദരന് പെരുന്നാള്‍ ദിനത്തിലെങ്കിലും വയര്‍ നിറക്കാന്‍ ഉപകരിക്കും.
എന്ത് ചെയ്യാനാ..? ഈ ബ്ലോഗ്ഗര്‍ ഉള്‍പ്പെടെ നമ്മള്‍ എല്ലാവരും ഒരു പോലെയാണ്. ഈ ബ്ലോഗ്ഗര്‍ പെരുന്നാള്‍ വിശേഷങ്ങള്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ സ്ത്രീ ജനങ്ങളെ എന്തെ ഒഴിവാക്കിയെന്ന് തോന്നരുത്. മൈലാഞ്ചി ഇടാനറിയുന്ന ഒരാളുടെ ചുറ്റിലും ഉണ്ടാകും നൂറു കുരുന്നുകള്‍. മുകളില്‍ നിന്ന് നോക്കിയാല്‍ ഫാന്‍ പോലെ തോന്നും . വലിയവരെ മൈലാഞ്ചി ഇടാന്‍ സമ്മതിക്കാതെ ചില ചെറിയ വില്ലത്തികളും ഉണ്ടാകും കൂട്ടത്തില്‍. പിന്നെ ഇടാം എന്നെങ്ങാനും പറഞ്ഞാല്‍ അപ്പൊ ചിണുങ്ങും . "നിച്ച് ആദ്യം ഇടണം ഇത്താത്താ.." . അങ്ങനെ അവര്‍ കാര്യം നടത്തും. ഈ മൈലാഞ്ചി ഇടലോടെ ഇവരുടെ പെരുന്നാള്‍ കഴിഞ്ഞു. പിന്നെ കുറെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും മഴ പെയ്യുന്ന പോലെ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. ഇതൊക്കെയായിരുന്നില്ലേ നമ്മുടെ ചെറിയ പെരുന്നാള്‍... ഇനിയും പറഞ്ഞാല്‍ നിങ്ങള്‍ തന്നെ പറയും, പെരുന്നാള്‍ ഇത് വായിച്ചു തീരുമ്പോഴേക്കും അങ്ങ് എത്തുമല്ലോ എന്ന്. അത് കൊണ്ട് ഇവിടെ സഡന്‍ ബ്രേക്ക്‌ ഇടാം. പള്ളികളില്‍ തക്ബീര്‍ മുഴങ്ങിത്തുടങ്ങി... കൂട്ടുകാരാ, പാവങ്ങളെ ഓര്‍ക്കണം ഈ പെരുന്നാളിനും അതിനു ശേഷവും, അതിനിടയില്‍ ഈ പാവം ബ്ലോഗ്ഗെറിനെ മറക്കരുത്. പ്രാര്തിക്കണം......തുടര്‍ന്നും ഈ ബ്ലോഗ്‌ സന്ദര്‍ശിക്കണം.... എന്നാ പിന്നെ പറഞ്ഞ പോലെ ....ഈദ് മുബാറക്...!!!
